Aan alle Henken van Nederland

Midden in de nacht, nét als mijn ogen eindelijk willen dichtvallen, ploinkt mijn mobiel. Weer. Facebook Messenger. Ene Henk. Henk stuurt mij een foto waarop hij in een fabrieksachtige ruimte staat. Hij draagt slechts een lang wit plastic schort en een zonnebril. In zijn hand een gele opgerolde tuinslang. 'hey Johanna, heb je nog iets leuks meegemaakt' staat ernaast geschreven. Voor de duidelijkheid: ik ken geen Henk.
Verbijsterd staar ik naar mijn mobiel. Het schort, de zonnebril en de tuinslang zijn eigenlijk te groot voor Henk. Hij verzuipt erin. Daarnaast heeft hij behoorlijke flaporen. Ik vermoed dat die ervoor zorgen dat Henk niet omvalt. Iets met natuurlijk evenwicht.

Slapen lukt niet meer. Al die schriele wanhoop in slechts een schort. Het komt hard binnen. Terwijl ik toch best wat kan hebben. Ergens in mijn hoofd wordt een ophaalbrug omhoog getakeld. Ik wil dit niet zien. Ik wil niet dat mannen mij dit soort ellende sturen terwijl ik onschuldig in mijn fijne bedje lig, en denk aan de leuke moederdag die ik afgelopen weekend had. Of aan hoofdstuk 8 van mijn boek, waar ik morgenvroeg vers aan ga beginnen.Misschien denkt Henk een goddelijk lichaam te hebben. Ziet hij niet dat hij, met die witte spillepootjes onder dat plastieken schort, meer op een sneue versie van Walter White of op een kampbeul lijkt. Waarom doen mannen dit? Vrouwen sturen nooit zulke rare dingen, op een handjevol koekwausen na. Denken die Henken nou echt dat ik midden in de nacht aan een blote man in een schort met een zonnebril op zijn hoofd en een tuinslang in zijn hand leuk ga vertellen wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen week? Dus bij deze, voor alle Henken van Nederland: Tieft op! Houd op met ploinken! Ga je moeder midden in de nacht liggen ploinken! Je zus! Maar laat mij met rust!  


Reacties

Een reactie posten