Meet Estelle

Meet Estelle Reed. Danseres. Zij woont sinds twee dagen in mijn boekenkast. Ze leunt er fabelachtig nonchalant tegen de rug van Eco aan. Het kan haast niet anders of de witte anjers op tafel zijn daar door de fotograaf neergelegd. Ze horen bij het beeld, niet bij de vrouw. Estelle heeft niks met bloemen. Ze zijn maar zo kort mooi. Haar handen en haren omlijsten haar gezicht, houden haar gedachten, haar dromen bij elkaar. Als ze loslaat springen ze als duveltjes uit een doosje allemaal een andere kant op. Valt haar gezicht in pixels uiteen. Estelle is van niemand. De fotograaf mag dan een stukje van haar leven hebben gevangen, een seconde na de klik staat ze waarschijnlijk alweer bij de deur. Een vluchtige zwaai en roetsj daar gaat ze, de stad, de kroeg, het leven in. Voor 1 euro kocht ik een nanoseconde Estelle. Die nanoseconde vertelt mij alles over wat ik op dit moment moet weten. Over authenticiteit. Over trouw blijven aan jezelf, dat soort geouwehoer. Het gekke is, als ik 's avonds naar bed ga, leg ik mijn rode haarbloem voor haar foto. Ze mag gewoon niet alleen de nacht in, niet in zwart-wit. Terwijl ik weet, het hoort bij het beeld, niet bij de vrouw.