Het uur van de orgaanstem
Afgelopen week was een mooie en lelijke week tegelijk. Ik kreeg een vis aan een touwtje, ik maakte mijn roman af, ik las een mooi gedicht op Facebook, lag dagenlang plat omdat ik mijn rechterheup vernaggelde op een hometrainer (terwijl ik als ervaren Ehlers-Danlos patient beter had moeten weten) en er diende zich een orgaanstem aan die vermoedelijk ergens achter de longen huist. Dat laatste klinkt een beetje vaag, maar daar kan ik weinig aan doen. Orgaanstemmen –heb ik geleerd- zijn als je haar, je neus, je huid. En ervan uitgaande dat menselijk weefsel vóór de rede ontstond was hij zelfs een van de eersten die mij tot mij maakte. Gisterochtend begon hij om zeven uur met praten en vanochtend om zeven uur precies stopte hij er weer mee. Het kon zijn dat ik tijdelijke tinnitus had dat zich als een orgaanstem manifesteerde, of dat ik gek geworden was. Nee, dat laatste zeker niet. De orgaanstem was als de meeste mensen waar je van houdt. Soms hield ik zoveel van hem dat ik
