Het verhaal van Shitzooi Witlof

Het was een lange rij voor de kassa. Het meisje achter mij rook naar hyacinten en droeg een hondje als een baby in haar armen. Het beest hijgde en kwijlde met zoveel geluid dat het leek alsof hij ging bezwijken. ‘Hij heeft het warm,’ zei het meisje verontschuldigend. Ik knikte voor de beleefdheid vriendelijk en gunde het beest een korte blik. Hij had een roze halsband om waar een witte badge aanhing. ‘Witlof’ stond er op geschreven in blauwe sierlijke letters. 

Ik veerde op. WITLOF! Wat een leuke naam. Ik dacht aan de batterijen cavia’s, konijnen, hamsters, kinderen, honden en katten die ik in mijn leven versleten had. Ach, had daar ééntje bijgezeten met de naam Witlof. Hoe leuk was dat geweest. Misschien moest ik diezelfde middag nog een nieuwe kat, hond of cavia gaan kopen, zodat ik mijn eigen Witlof had. Jezus, wat duurde het lang voor ik aan de beurt was. Hadden de mensen niet door dat ik haast had?

Het hondje kuchte als een oude zwerver in de nachtopvang. Dat klonk niet goed. Ik moest vragen aan het meisje wat voor een soort het was. ‘Sjitzo,’ antwoordde ze trots. Sjitzooi? Wie noemt een hondenras nou shitzooi? dacht ik. Dat zei ik natuurlijk niet. Het kind klemde Shitzooi Witlof innig tegen haar borst. Zoveel geluk ging ik niet verstoren.

‘Leuk is ie hè,’ ging het meisje verder. ‘Het is een Tibetaanse hond die ook wel ‘hond met het chrysantengezicht’ genoemd. Hij kan wel zestien jaar oud worden!’

Het werd verdomme steeds erger. Welke debiel wilde er nou zestien jaar rondlopen met een hond die het gezicht van een chrysant droeg? De lelijkste bloem ter wereld. Stampvol gif zodat ie na gebruik (6 maanden op de vaas, minstens) gelijk bij het chemisch afval kon. Maar ook dat zei ik niet.

‘Leuke naam, Witlof,’ antwoordde ik daarentegen. ‘Echt, keileuk. Ik wou dat ik een hond had die Witlof heette.’

Het meisje greep het arme dier nog harder vast. Hij gilde het uit. ‘Witlof?’ riep het kind geagiteerd. ‘Kunt u niet lezen?!’ Ik boog een beetje naar voren zodat ik de badge beter kon bekijken. Nu zag ik het. ‘Withlow,’ stond er op. Dat woord kende ik niet.  ‘With love!’ natuurlijk, riep het meisje die inmiddels rood was aangelopen. ‘Met liefde!’ 

Shitzooi Witlof rilde in de armen van het meisje. Die ging de zestien nooit halen. Alle withlow ten spijt.