Kaas

Met Zoon is het altijd leuk bellen. Kom daar maar eens om in de wereld. Gisteren bijvoorbeeld:

Triiiiing.

Met Johanna.

Dag, moeder.

Dag, jongen.

Hoe is het, moeder.

Goed jongen, en met jou.

Ook goed, moeder.

Ik had laatst wel iets raars, jongen.

O ja, wat dan?

Mijn gegevens waren kwijt. Van T-Mobile.

Oh? Dat is niet zo mooi.

Nee, zeker niet, het bleek dat mijn  simkaart was gewist.

Een kaas, moeder? Gaven ze je een kaas?

Nee, de SIM-kaart was gewist.

Oh, ik dacht al, een kaas voor het kwijtraken van je identiteit is wel een zeer mager zoenoffer.

Ja, jongen, dat dacht ik ook. Een kaasfabriek had meer voor de hand gelegen. Vooral omdat dit niet alles is.

Wat nog meer dan?

XS4all is ook mijn gegevens kwijt. Ik zweef nu samen met ruimteafval doelloos rondjes langs de aarde en kan niet meer mailen.

Waar zijn die gegevens dan?

Sja, jongen, dat weten ze niet. In het gat van de wereld gevallen, ontvoerd door cybercirkelmakers, weggegumd door de grote striptekenaar hierboven, wie zal het zeggen?

Dat wordt een megakaas, mam. Zo eentje die nooit in huis gaat passen.

Hopelijk met gaten, jongen, om doorheen te vluchten.

Jij altijd met je vluchten. Dat moet je anders zien, mam. Nu kun je lekker in de tuin zitten met Murakami.

Dat is waar, jongen.

En Murakami is eigenlijk ook een kaas. Met heel veel gaten om doorheen te vluchten.

Je hebt gelijk jongen. Maar toch, het knaagt. 

Je láát het knagen, moeder, dat is een wezenlijk verschil. Ik zeg altijd maar zo...

Ja, ja...

Ik zeg altijd maar zo: “Maak van jezelf een piramide en alles glijdt van je af...”

Ja, ja...

Ja toch, schijt met die mail.

Ja, schijt.

Dat zeg ik.