Cozmic riders (VIII)

(met Ana Mendieta in gedachten, die zo nu en dan vanaf de hoedenplank in mijn hoofd meekijkt)

Niet zoeken naar het eind

      laat het ergens in overgaan desnoods

      wegvloeien, verdampen, oplossen

      maar geen aanwijsbaar eind

      geen punt, geen laf handje bij de deur

      geen motorgeluid dat langzaam wegsterft

      geen koele mail met groeten van

      geen agendanotitie

      een kort hallo hoe is het nou

      wegdrijvende blikken

      een scherm dat nooit meer oplicht

      lettercombinaties die niet meer klinken

      lege plekken in de badkamerkast waar alleen de kringen

      op het hout nog doen herinneren aan avonden vol van al

      dat warme vertrouwde zachte wegkruipen in kuiltjes van verlangen

      of het moet een langzaam geregisseerd verdwijnen zijn

      als een Ana Mendieta in een doorzichtige nachtjapon

      op de hei liggend

      terwijl de seizoenen over mij heen bewegen

      mijn lichaam bedekken met sneeuw

      mos, gras en af en toe een hert

      dat aan mijn oor komt knabbelen

      en fluistert:

      alles komt van boven, kind

      alles komt van boven