Intratuinbelevingen (column HP/DeTijd 8-9)

Laatst liep ik door Intratuin. Dit is een onderneming waarbij je eigenlijk brood en koffie mee moet nemen omdat je door een kilometerslang padenstelsel wordt geleid. Je weet: er is een begin, er moet dus ook een eind zijn, maar gaandeweg de excursie ga je toch twijfelen. Het is als Ikea, maar dan sjok je in plaats van Billy’s langs rijen begonia’s, tuinzand en plastic reuzenkikkers.

Ik passeerde de afdeling ‘decoratietakken’ en herkende het fenomeen direct. Vaak nam ik na een boswandeling een gevonden stok mee naar huis. Omdat deze op een slang leek, een komodovaraan, een paard of gewoon, op een stok. Ik kerfde er iets in, was een paar seconden heel tevreden met de situatie en legde het ding bij thuiskomst in de tuin of vensterbank. Soms vroeg iemand ernaar, meestal als het gesprek haperde en er verder niets meer te bedenken viel. Ik vertelde dan uitvoerig over die fijne dag in het bos. De dag had elke keer een ander verloop naar gelang mijn stemming. De ene keer roemde ik de grilligheid van de boomtakken, de andere keer de regenwolken die als volle taxi’s door het luchtruim joegen.

(lees verder bij HP?DeTijd)

Reacties