Gekke brillen en tweede dates

Een week geleden zocht ik bij de Specsavers een rare bril uit. Op het moment zelf wist ik niet dat hij raar was, hoor, daar kwam ik pas achter toen de brillenverkoopster hard door de winkel ‘Theaaa, we hebben iemand gevonden die hem PAST!', riep. 

Waarna ze mij verheugd aankeek en zei dat er tot nu toe nog niemand was geweest die de bril ‘kon hebben’. Ik wist niet of dit een compliment of een verkapte waarschuwing was, maar ik duwde mijn twijfels aan de kant en besloot ervoor te gaan.

Ondertussen maakte ik een foto van mij en de bril en appte die naar mijn dochter en meneer K. Die reageerden beiden weifelend. Zelf was ik daarentegen ver-schrik-ke-lijk enthousiast. Die goudkleurige brilvleugels, de gekartelde randen, alles was geweldig aan die bril. Sterker, ik begreep niet hoe ik ooit zonder had kunnen leven. Nee echt, waar en heus, HOE voor godensake??

Misschien had er toen een lampje moeten gaan branden. Ik heb tenslotte in de kern een bipolair brein, dat, hoe goed ik hem ook onder controle heb, zomaar ineens de kop op kan steken. Me van het ene op het andere moment kan doen laten veranderen in een liefhebber van Heino, Jeff Koons of roze koeken.

Was dit zo een moment? Stond ik op het punt een (voor mij toch) dure bril aan te gaan schaffen waar ik de rest van de twee kalenderjaren, tot aan mijn nieuwe vergoeding toe, mee voor dukkel zou lopen? Gelukkig was er een actie. Twee brillen voor de prijs van één. Dus zocht ik er een normale bril bij. De brillenverkoopster vond dat ook een goed idee.

‘Weeduwadudoet,’zei ze opgelucht, ‘dan doet u bij een eerste date die gewone op, en bij een tweede die rare. Dus dat u die gekke bewaart voor als ze al een beetje aan u gewend zijn.’

Ik wist niet wat ik moest antwoorden, hinnikte maar een beetje. Want waarom categoriseerde ze mij als iemand die blijkbaar de een na de andere (rare) date had? Straalde ik dat uit?

Inmiddels zijn we een week verder en zojuist belde Specsavers. Er was goed nieuws en slecht nieuws, zei de meneer aan de telefoon. De ene bril was klaar, de andere niet. Welke van de twee, vroeg ik bangig. Ik hoorde een langdurig gekraak aan de andere kant van de lijn. Toen de verlossende stem.

‘Eeeeh, ik geloooooof, jaaaaa, nouuuu, welke, welke… Ja. Het is de gekke! Komt u hem nu ophalen? Of wacht u tot de gewone er is…’