Het onderhouden van een zeegezicht

We kochten twee eenzame mensen

langs de kant van de weg, een mist

en een boot in de verte.

We schoven het panaromadak open

voor de draadlange lijven, de damp waarvan

we later pas begrepen dat hij blijvend was.

We kochten vakliteratuur en handleidingen, een hok

groot genoeg voor een mist, mensen, een boot, een verte

en zetten het in de bijkeuken.

Eerst gingen we regelmatig kijken. Toen minder.

Dit kon volgens de handleiding.

De mensen aten mist, de mist at boot, de boot de verte

en de verte niets.

Iedereen weet hoe dit afloopt. Wat we zagen

de laatste keer dat we keken, in de bijkeuken,

net achter de deur.

Tekening: Back Home, Henk Krist

Gedicht: Johanna Geels

Note: Voor een nieuwe bundel, Planeetversterkers, schreef ik dit gedicht bij een tekening van Henk Krist die ik mijzelf afgelopen jaar aanschafte. Henk weet dit allemaal niet, ik ken Henk ook helemaal niet, maar mocht hij dit ooit lezen: Henk, ik houd van die tekening!