De avond dat mijn vader door een Biedermeierstoel heen zakte

      We aten soep op schoot. De hond beschermde grommend

      zijn pantoffel. Boven zijn kop hing een foto van mij als vierjarige

      in een kanariepak.

     

      Tot die avond had ik altijd gedacht dat ik mijn zus, de hond of de

      Biedermeierstoel was.

     

      Hij kraakte vervaarlijk onder mijn vader die oreerde alsof

      er een landelijke staking was uitgeroepen die dag  

      en hij de vakbondsleider was.  

      

      Net voor hij bezweek fluisterde mijn zus dat ze vroeger altijd dacht

      dat ze een jongetje was dat Hänzel heette.

      Terwijl het hout als versplinterd bot tegen oma’s portret opvloog

      gooide de hond zijn kop in zijn nek en jankte

      dat alles onomstotelijk waar was.

     

     

      (Uit: Planeetversterkers)